Σύνοψη

«…Τὰ ρήματα ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ, εἴτε διὰ τῶν Προφητῶν εἴτε διὰ τῶν Ἀποστόλων εἴτε διὰ τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ διαμέσου τῶν αἰώνων εὐαρέστησαν στὸν Θεό, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ φανερώνουν τὶς ἰδιότητες τοῦ Ζῶντος Κυρίου: τὴν παντοδυναμία Του, τὴ μεγαλωσύνη τῆς ἁγιότητάς Του, τὴ σοφία Του καὶ τελικὰ τὴ μείζονα ἀγάπη τοῦ Υἱοῦ τῆς Ἀγάπης, ὁ Ὁποῖος «ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε». Τὸ ρῆμα Κυρίου ἀποκαλύπτει τὸ ἀρχέτυπό μας ποὺ εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, κατ’ εἰκόνα τοῦ Ὁποίου πλαστήκαμε κατ᾽ ἀρχάς.
Ἡ ἐνέργεια τοῦ ρήματος τοῦ Κυρίου… φανερώνει ἐπίσης καὶ τὴν ἐλεεινὴ παραμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τὴν πτώση του. Ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τὴν ἀλήθειά του ὄχι ἀπὸ τὴ σύγκρισή του μὲ ἄλλους θνητούς, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν «παράστασή» του ἐνώπιον τοῦ λαλοῦντος Κυρίου…
Ποιός εἶναι ὅμως αὐτὸς ποὺ θὰ ἀκούσει τὴ φωνή, θὰ δεῖ τὸ εἶδος τοῦ ρηματοδότου Χριστοῦ καὶ δὲν θὰ ἀλλοιωθεῖ, δὲν θὰ μετανοήσει, δὲν θὰ μεταβάλει τὶς ὁδούς του; Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ γευθεῖ τὰ ρήματα τοῦ Παντοκράτορος Ἰησοῦ καὶ δὲν θὰ καμφθεῖ μέχρι τέλους ἀπὸ εὐγνωμοσύνη; Ποιός εἶναι αὐτὸς στὸν ὁποῖο ὁ Κύριος θὰ ἐμπιστευθεῖ τὰ ρήματα τοῦ Πατρός Του καὶ δὲν θὰ Τὸν ἀγαπήσει εἰς τέλος, μέχρι μίσους καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ του;»